Kısık Konağı - Yeşilyurt Köyü

Ah Yeşilyurt Köyü… Ah Sevgi Abla ve Yalçın Abi…

Şunu net söyleyeyim: Bu ikiliyle tanışınca “keşke komşum olsalar” diyorsunuz. Sevgi Abla’nın sıcacık gülümsemesi, Yalçın Abi’nin muzip sohbetleri, her gidişte “iyi ki geldim” dedirtiyor. Çanakkale’nin Yeşilyurt Köyü’nde yer alan Kısık Konağı’na sadece bir otel gözüyle bakmayın, burası “eve dönüş” gibi bir şey… Hem de şömineli, rustik tavanlı, körfez manzaralı bir eve!

Köy mü dediniz? Orası cennet!

🌿 Köye giden yol, bol otlu, dar, kıvrımlı. Arabayı biraz yavaş kullanın, çünkü doğa resmen “bak bana!” diye bağırıyor. Meşe ağaçları selam veriyor, çayırlar nazlı nazlı uzanıyor. Sokağa girdiğiniz an, zaman yavaşlıyor, şehir geride kalıyor. Ahşap pazarların, taş evlerin arasında yürürken “acaba burada bir ev mi alsak?” düşüncesi hiç mi hiç uzak gelmiyor.

Şömineli odada ay ışığıyla baş başa…

🏡 Kısık Konağı’nın üst katındaki teraslı odada kaldım. Şömine çıtır çıtır yanıyor, dışarıda hafif bir serinlik, içeride battaniyeye sarılıp çay içmelik bir huzur. Ay ışığı odaya usulca süzülüyor, kendimi bir Yeşilçam filminde zannediyorum. Arada kendi kendime “Bu ne romantiklik canım!” deyip gülümsüyorum.

Sabahlar tatlı, kahvaltılar daha da tatlı

🍳 Kahvaltı deyince öyle klasik bir tabak beklemeyin. Köy peyniri desen var, el yapımı reçeller desen çeşit çeşit, hele bir ceviz reçeli var ki, abartmıyorum: şair olsam şiir yazarım! Ekşi mayalı odun fırını köy ekmeği her lokmada “ben doğayım” diye haykırıyor. Domates-salatalık tazecik, sanki sabah bahçeden toplanmış.

Ve asla kaçırmayın: Akşamüstü çay saati! Dışarıda manzara, içeride demlik… Yanına da Sevgi Abla’nın yaptığı minik sürpriz ikramlar. Huzur desen var, lezzet desen var. Daha ne olsun?

Yalçın Abi ya da Sevgi Abla’yı arayın, “@kucukoteller’den gördüm, çok selamım var!” deyin. Sizi bir güzel ağırlarlar.

Bahar Tatili Arayanlara Not:

Bu yazıyı okurken iç çektiyseniz, içten içe “benim de buna ihtiyacım var” dediyseniz, cevabınız belli. Baharda güneşi ilk Kısık Konağı’nda selamlayın. Şehir yorgunluğunu şömine başında bırakın. Yeni anılar, güzel dostluklar, mis gibi bir köy sabahı sizi bekliyor.

Belki dönüşte hepimiz biraz daha “doğal,” biraz daha “biz” oluruz.

Kim bilir?

Not: Bahar, bazen bir oda şöminesinde, bazen Sevgi Abla’nın gülen gözlerinde, bazen de Yalçın Abi’nin “Hadi gel, çay koydum!” demesinde saklıdır.